9:21:59

Last minute hadden we toch voor een hotel gekozen dichtbij de start. De wekker dus iets later dan normaal maar evengoed om 4:45 uur. Ontbijten en een wandelingetje van een kilometer naar de start. Daar voor het eerst de gebruikelijke zenuwen. De afstand blijft, al is het mijn zesde keer, toch altijd een beetje gezonde angst inboezemen.

Swim: 53:36 [strava link]

Met het doel onder de 54 minuten te zwemmen, wilde ik vrijwel vooraan de starten. Met slechts 2 ‘rijen’ voor mij stond ik klaar voor de rolling start. Naast mij startte ook Olaf van den Bergh die deze race vandaag onder de 8 uur zou finishen. Ik was redelijk relaxt maar kon ook niet wachten om te gaan. Zeker toen ze net voor de start zoals (bijna) altijd AC/DC Thunderstruck draaiden, heerlijk!

Go! Mijn bril was half beslagen waardoor navigeren lastig was in het begin. Dus ik besloot maar even te volgen en de eerste 500 meter in een groepje terecht te komen. Dit lukte maar het tempo ging op en neer. Kwam er daardoor ook niet lekker in. De eerste 500 meter ging ‘maar’ in 7:08. Dus toch maar even versnellen. Kreeg het idee dat een paar anderen ook niet tevreden waren. Een nieuw groepje vormde zich en de tweede 500 ging in 6:55. Dat leek er meer op! Richting de eerste boei op ongeveer 1500 meter viel de groep uiteen en zo ook het tempo. Derde 500 in 7:16. Niets voor mij. Ik zwem liever 1 strak tempo dan continu moeten vertragen en versnellen.

Mijn armen voelden helaas niet super. Ik wilde niet nu ook al gaan forceren om koste wat het kost een PR te zwemmen. Daarom ben ik een paar benen gaan volgen die ik wel prima kon houden. Alleen de laatste paar honderd meter heb ik nog even aangezet toen het tempo eruit leek te raken. Evengoed een PR gezwommen: onder de 54 minuten! Daar moet ik blij mee zijn maar denk toch dat ik op meer had gehoopt. Dat ik op een betere dag 52 minuten had kunnen zwemmen op basis van mijn trainingen.

Bike: 4:33:50 / 39km/h gemiddeld [strava link]

Meestal begint het feest hier voor mij op mijn beste onderdeel. Maar al na een kilometer voelde ik mijn bil trekken. Eerlijk gezegd had ik direct het gevoel dat de marathon er niet meer in zou zitten. Dan in ieder geval maar het fietsen afmaken dacht ik nog.

De eerste 15 kilometer door Copenhagen waren niet echt lekker. Slechte wegen en veel kuilen ontwijken. Daarna een mooi aanloopstuk naar de ronde die je twee keer zou fietsen. De eerste ronde fietste ik echt grotendeels alleen. Dat is goed omdat je weet dat je redelijk voorin ligt maar niet prettig omdat je weinig afleiding hebt en elk pijntje uitvergroot. De pijn begon rechts in mijn bil. Ik denk dat ik aan het compenseren geslagen was, want daarna nam mijn linkerbil het over. Ik hield mij netjes aan de 235 watt normalized power die ik met Steff had afgesproken. Ik denk dat ik harder kon maar dan moest ik misschien wel wat forceren. Het laatste stuk van de ronde langs de kust nodigde hier al wel toe uit omdat de wind tegen stond. De fietsronde zelf was overigens wel echt mooi. Een schitterend parcours!

Bij het ingaan van de tweede ronde werd het wel (te) druk. Er kwamen andere atleten de ronde in die op dat moment dus al 70 kilometer achterlagen. Op dat moment kwam er een ‘groep’ voorbij die flink door reed. Iedereen netjes op 12 meter, dat wel! Ik besloot hier aan te haken en kon zo de rest van het parcours minder eenzaam afleggen. Ondanks dat je 12 meter afstand houdt, heb je toch voordeel bij het fietsen met zo een groep. Mijn wattage daalde in de 2e ronde dan ook terwijl het tempo gelijk bleef. De wind was inmiddels gedraaid waardoor de laatste 25 kilometer langs de kust naar Copenhagen hard bleef gaan. De afleiding van de groep maakte ook dat ik mij minder verveelde dan normaal op het einde van het fietsen. Maar vooral ook dat de pijn in mijn billen minder aanwezig leek te zijn.

Run: 3:46 [strava link]

Tsja, dan de marathon… De eerste kilometer voelde eigenlijk nog wel goed. Tot aan de kasseien in de kilometer voor het finishgebied. Mijn onderrug begon zowel links als rechts op te spelen en zat even later best wel ‘vast’. Het was nog geen stekende pijn dus ik besloot wel door te lopen. Althans, elke 500 meter moest ik de spanning er afhalen door te gaan wandelen. Dat is dan ook meteen het verhaal van de rest van de marathon.

Ik hoopte dat het niet erger zou worden maar had er een hard hoofd in. Al in de eerste ronde aspirine ingenomen. Na 4 kilometer had ik het plan dan maar in ieder geval 1 ronde te volbrengen en dan uit te stappen. Toen ook even op de grond gaan liggen om wat te stretchen. Misschien dat het hielp want in combinatie met die vele wandelpauzes kon ik het hierna wel volhouden. Dat ik zou moeten wandelen wist ik van tevoren wel alleen het plan was van drankpost naar drankpost hard te lopen en daar doorheen te wandelen. Nu dus alleen wat vaker.

Evengoed kon ik het tempo eigenlijk alle rondes lang wel op 5:20 per kilometer gemiddeld houden. Van tevoren had ik hiervoor getekend en was ik al blij als ik onder de 5:30 zou blijven met zo weinig lange duurlopen in de benen. Mijn langste afstand in training was 1 keer 19 kilometer. De rest zat daar best wat onder. Maar mijn benen verzuurden niet echt. De wandelstrategie werkte dus wel.

Onderdeel van mijn strategie was ook niet na te denken hoeveel kilometer ik nog moest lopen. Wat goed werkte voor mij is dat ik telkens visualiseerde dat ik 10 kilometer verder zou zijn: “als ik hier zodirect ben, dan ben ik over de helft” > “als ik hier zodirect ben dan loop ik al in mijn laatste ronde”, etc. En in de laatste ronde altijd denken: “elke stap die je hier nu zet is je laatste”. Op deze manier kon ik de marathon vrij goed verteren. Als het nodig zou zijn, kon ik zelfs nog wel een ronde lopen.

Na een kilometer of 25 keek ik naar mijn totaaltijd. Toen pas begon ik ook echt te rekenen en zag ik dat ik zelfs nog wel mijn PR van 9:42 kon gaan aanscherpen. Bij ingaan van de laatste ronde, werd het doel zelfs sub 9:30. Elke kilometer berekende ik wat het tempo mocht zijn om dit te halen. Dat ik nog kon rekenen is meteen een goed teken dat je nog scherp genoeg bent. Ik was in control. Op een gegeven moment mocht ik meer dan 7min/km gaan lopen. Aangezien ik nauwelijks verval had wist ik dat het ging lukken om dik onder de 9:30 te gaan!

Op 2,5 kilometer voor de finish kwam Julia mij voorbij. Wat een mooi moment! Het is zo ontzettend tof om te zien hoe alles bij haar op haar plek valt. Echt mega trots en blij dat je mij zo hard voorbij gaat. Heel even dacht ik nog aan te haken om samen te finishen. Maar je bent gewoon te snel en ik moest nogsteeds elke paar honderd meter wandelen. Ik liet je met veel plezier gaan! Daarna was het aftellen. Op naar de finish. 9:30 ging lukken, 9:25 ook. Het kon al niet meer stuk. Heerlijk weer om die rode mat op te draaien met de finish in zicht. Eindtijd 9:21:59!

Punt. Klaar!

De missie om de race te volbrengen is geslaagd. De tijd en het PR geven echt voldoending en maken mij trots. Dan mag je eigenlijk geen ‘maar’ plaatsen. Maar ik doe het toch 😉

Het doel bij inschrijving was om te kijken of ik het plezier terug kon vinden. Op deze dag zeker! Maar het traject naar de race kostte wel echt meer energie dan ik hoopte. De continue struggle met mijn lijf en de mentale battle en frustratie tijdens de looptrainingen waren echt niet leuk. Ik heb nu zes Ironmans voltooid. Heb mogen starten en finishen op Kona, heb op mooie plekken over de hele wereld wedstrijden gedaan. Het is echt fantastisch geweest. Ik kijk daar met enorm veel plezier en trots op terug. Nu ga ik dat vanaf de zijlijn doen. Met Julia mee naar mooie races! Want man… wat zij elke keer presteert is echt ongelooflijk.

Steff heeft het mij een soort van verboden een harde punt achter triathlon te zetten. Dat zal ik dan ook niet nog een keer doen. Wel stop ik met (hardloop)trainen met tegenzin. Ik blijf lekker fietsen en zwemmen en bedenk ook vast wel weer een leuke volgende uitdaging. Want fit zijn is het lekkerste gevoel dat er bestaat!