De voorbereiding

Het jaar na Kona heb ik lekker doorgesport. Meer uren gemaakt dan ooit en ook nog eens 365 dagen achter elkaar. Maar zonder schema, wedstrijden en doelen. Vooral veel zwemmen en fietsen, het lopen een beetje ‘onderhouden’. Want de laatste maanden richting Kona wilde het hardlopen niet meer. Het was altijd al wel een beetje een fysieke struggle maar dit werd nu vooral (ook) een mentale battle. Plezier in hardlopen was ik echt volledig kwijt. Om die reden had ik eigenlijk al een punt achter triathlon gezet.

Eind 2023 ging het ineens iets beter, met nadruk op iets. Vooral thuis op de loopband en af en toe buiten liep ik toch weer 30+ kilometers per week. Hoewel de punt gezet was, begon het toch een beetje te kriebelen. De conditie was er nog wel en de sport zelf blijft gewoon fantastisch mooi. Nog één keer proberen dan maar. Belangrijkste doel: kijken of ik de lol in de sport terug kon vinden. November 2023 ingeschreven voor Copenhagen! Let’s go…

…of toch niet. Een week later kwam er tijdens een looptraining een stekende pijn in mijn rug op. De volgende ochtend kwam ik nauwelijks uit mijn bed. Mijn onderrug volledig vast / verkrampt. Heel december heb ik vervolgens nauwelijks fatsoenlijk kunnen trainen. Met alle drie de sporten last. Heel wat fysio, manuele therapie en sportmassages hebben mij weer de goede richting in geduwd. Toch kon ik pas in eind januari weer starten met schema’s. Uiteraard weer bij Steff.

Weer met schema’s aan de bak
Na een jaar zonder schema’s is het wel weer lekker om de structuur aangerijkt te krijgen. En eerlijk is eerlijk. Weer trainingen te doen die je af en toe ook zelf wel kon bedenken maar gewoon oversloeg omdat je ze niet leuk vindt ;). Vooral op de fiets weer het snot voor de ogen tacxen. Met zwemmen weer meer focus op techniek en langere slagen. En lopen heel voorzichting bouwen. Nauwelijks lange duur en vooral nog kortere intervallen. Mijn rug en billen bleven ‘fragiel’ voelen.

De aanpak van Steff was na 7 jaar onder hem trainen natuurlijk niet nieuw en het voelde al weer snel vertrouwd. De omvang in het zwemmen van het jaar ervoor in combinatie met de extra focus op techniek maakte dat ik enorm veel harder ging zwemmen. Altijd natuurlijk maar de vraag of het er buiten ook uitkomt maar zwemtrainigen gingen nu eigenlijk structureel onder 1:30 tempo. Ook als er veel techniek oefeningen inzaten!

Gelukkig was mijn rug in februari goed genoeg om een heerlijke trainingsweek met Julia te hebben op Lanzarote. Lekker om dan in de zon even een goede basis te leggen voor de rest van het jaar! Echt veel fietskilometers gemaakt, enorm veel gezwommen en nog redelijk wat gelopen. Op het fietsen kan ik gelukkig altijd wel vertrouwen al heb ik tot en met juni alles op mijn koersfiets getraind omdat de TT-houding nog te belastend was voor mijn rug.

In juni dan toch nog één wedstrijd gedaan in voorbereiding op Copenhagen: de 1/3 afstand in Oud Gastel. Echt één van de leukste Nederlandse wedstrijden die ik heb gedaan. Qua organisatie en parcours dan. Want ik hield er eigenlijke een rotgevoel aan over. Ik voelde mij er nog niet klaar voor en had er niet veel zin in. Ik had wel heel goed gezwommen; als 4e het water uit met meerdere profs in mijn voeten. Maar met fietsen kwam al snel de pijn in mijn bil en onderrug terug. Ik kwam nog als 6e van de fiets af maar daarna was het klaar. De energie en motivatie was weg en ook wilde ik niets forceren. Hardlopen leek nergens op. Sinds deze race bleef het tot aan Copenhagen weer een strijd met mijn lijf. Af en toe had ik echt goede lange fietstrainingen. Maar vaak waren deze niet pijnvrij. Begin juli nog wel twee goede omvangweken gehad in Frankrijk maar bij terugkomst verteerde ik de autorit bijzonder slecht.

Vier weken tot aan de race…
Met vier weken tot Copenhagen zag ik het eigenlijk somber in. Ik kon nog steeds niet pijnvrij op mijn tijdritfiets rijden en appte Steff al dat het mooi geweest was. Uiteraard nam hij daar niet zomaar genoegen mee en vroeg mij het nog een week de kans te geven na een fysio bezoek. Een paar naalden in mijn bil maakten weer wat los. Het lukte mij het einde van deze week een langere duurrit te maken op de tijdritfiets… Dus toch doortrainen!

De twee weekenden die volgden gaven meer vertrouwen. Ritten van 150-195 kilometer gingen vrij makkelijk op ongeveer 220 watt & 37+ kilometer per uur. Het lopen was nog wel een groot vraagteken. Ik heb slechts 1 duurloop van 19 kilometer gedaan in de voorbereiding. De rest van de ‘duurlopen’ allemaal maar tussen de 12-16 kilometer. Veel te weinig maar meer zat er gewoon niet in; zowel fysiek als mentaal bleef het een strijd.

Het zwemmen kon ik wel vol vertrouwen tegemoet zien. De trainingen binnen vertaalden zich ook naar snelle tijden buiten. In de week van de race zwom ik zelfs solo een dik PR op de halve afstand, het ‘kleine rondje’ Spiegelplas. Een minuut sneller dat mijn oude tijd en met een gemiddelde van 1:22/100 meter. Dat zou voldoende moeten zijn om in de race hopelijk onder de 54 minuten te zwemmen.

Op naar Copenhagen!