Zaterdag 8 oktober 2022

IRONMAN KONA FINISHER!
ANYTHING IS POSSIBLE

Raceday! 3:45 uur ging de wekker. Heb een uur of zeven echt goed geslapen, voel mij relaxt en heb eigenlijk geen zenuwen. Samen met Erik aan het ontbijt om half 5 richting de start te lopen. We zaten daar 1,5 kilometer vandaan. Je wilt je normaal gesproken zo min mogelijk inspannen voor de race maar ik vond de wandeling eigenlijk wel lekker.

Nog even de banden oppompen in de wisselzone, bidons op de fiets, tellertje klaarzetten en dan naar het startvak toe. Ik zat in de eerste ‘wave’ na de professionals. Daardoor goed zicht op de pro’s; zo gaaf om met al die wereldtoppers in dezelfde race te starten! We stelden ons op direct achter de finishline, vlak voor de zwemstart. Soms is het daar best een hengstenbal. Vaak staan de mannen er met veel te veel adrenaline zich zenuwachtig op te warmen maar nu was het juist best relaxt. Alsof iedereen even aan het terugdenken was aan de vele jaren training die aan deze race vooraf gingen. Eerste kippenvel momentjes waren er ook wel met het getrommel van de Hawaiianen en de volksliederen voorafgaand aan de pro-start.

Direct na hun start mochten wij het water in. Zo ontzettend tof om die trap die je elk jaar op de stream zag nu in het echt af te lopen. Het water was ondanks dat het 27-28 graden was lekker verkoelend. Met je swimskin aan sta je toch al wel een beetje te zweten. Lekker nog even 150 meter inzwemmen richting de startlijn. Hier werd het wel wat dringen. Ik besloot meer richting de buitenkant te gaan starten in de hoop de beruchte wasmachine enigszins te vermijden. Ook niet helemaal vooraan maar in de ‘derde rij’. Een minuut of 5 watertrappelen voordat we echt los mochten. Mike Reilly zweepte de boel nog even op…

Swim: 1:00 [strava link]
Go time! De toeter ging en meteen was het gekkenhuis. Ik zat alsnog vol in de wasmachine van 400 zwemmers. De eerste 500 meter had ik werkelijk geen idee waar ik lag en waar ik naartoe ging. Best wat vuisten moeten incasseren en mijn brilletje bijna verloren. Verstand op nul en doorzwemmen, vooral niet stil gaan liggen! Na 500 meter zag ik ineens de boeienlijn. Blijkbaar toch de drukte gevolgd richting de ‘ideale’ lijn. In al het geweld kwam ik er niet echt lekker in. Pas na 1.500 meter was ik uit de echte drukte. Daar vond ik ook goede voeten die ik vanaf dat moment ook tot vrijwel het einde heb gevolgd. Aangekomen bij de boot die het keerpunt vormt keek ik pas voor het eerst naar mijn tijd: iets meer dan 28 minuten gezwommen op de helft. Op zich prima. Ik hoopte ergens wel onder het uur te gaan. Maar op de terugweg werd snel duidelijk dat dit wel lastig zou worden. Stroming ineens toch tegen en ineens ook weer chaos, waarschijnlijk doordat iedereen strak langs de boeien wil keren. Ik moest mijn best doen de voeten te houden waar ik inmiddels 500 meter achteraan zwom. Een langzamere terugweg dus. Op 3.800 meter stond mijn horloge exact op 1:00:00 en toen moest ik nog een meter of 25. Dus net niet onder het uur maar evengoed tevreden.

Transition 1
Bovenaan de trap het water uit kwam ik Erik weer tegen die dus net zo lang over het zwemmen heeft gedaan. Ik besloot de wissel heel relaxt te doen. Een toptijd zou er vandaag toch niet inzitten. De tijd genomen om naar de WC te gaan, goed te drinken en mij in te smeren voordat ik de fiets op zou springen. Maar eerst nog even het rondje op de pier, best een lange wisselzone!

Bike: 4:57:52 (36,3 gemiddeld / 215 watt NP) – [strava link].
Ik voelde mij prima na het zwemmen en de benen voelden ook wel goed. Een klein lusje en toen Palani naar beneden om aan Kuakini Highway te beginnen. Onderaan Palani vloog mijn eerste bidon uit de houder, dat is mij nog nooit overkomen! Gelukkig niet mijn gelbidon maar wel de bidon met sportvoeding die ik meteen wilde opdrinken de eerste kilometers. Knop omzetten en voedingsplan beetje aanpassen. Ik was nu extra blij dat ik in de wissel de tijd had genomen om nog 500ml water te drinken. Eerste prioriteit in deze race is jezelf verzorgen; voldoende drinken, voeding goed timen en vooral genoeg zout innemen. Het eerste stuk op Kuakini Highway loopt omhoog. Ik haalde meteen wel wat mensen in en moest mijzelf echt bedwingen om er niet vol in te gaan. Geen al te beste weg. Dat merkte je dan ook naar beneden. Goed checken of de andere bidons goed vast zitten en de kuilen ontwijken.

Terug bij Palani zag ik Elske, Maartje en Julia voor het eerst, ze stonden verspreid dus kon ze allemaal even gedag zeggen. Leuk om ze nog even te zien voordat je aan de rest van 180 kilometer begint waar publiek maar schaars is. Palani ging makkelijk; maar voor mij is het altijd een feest op stukjes van ~10%. Met maar 63 kilo haal je iedereen daar in. Bovenaan linksaf Queen Ka’ahumanu op. Gevoelsmatig begint het fietsen daar pas echt. Juist hier moest ik mijzelf weer inhouden. Zeker omdat er een windje tegen stond. Veel anderen dachten hier anders over en vlogen er vol in. De eerste 30 kilometer op Queen K voelde wel wat moeizaam door de wind en het valse plat omhoog. Daarna begon het wel lekkerder te draaien. Ik had in mijn hoofd 250 watt te gaan trappen. Dit had ik na de trainingsritje al wel een beetje losgelaten. Vrij makkelijk kon ik alsnog 235 watt (NP) trappen. Zou geen wereldtijd worden maar op die manier kon ik wel relatief fris van de fiets komen.

Op 75 kilometer kwamen de pro’s voorbij die op de terugweg waren na het keerpunt bij Hawi. Wat een gaaf gezicht om die race van zo dichtbij mee te maken. Ik vergat even dat ik zelf ook aan het racen was en inmiddels bezig was met de ‘klim’ naar Hawi. Om eerlijk te zijn vind ik ‘klim’ nogal een groot woord. Het is misschien meer dan vals plat, maar zelfs met het windje vond ik het goed te doen! Ik moest vlak voor het keerpunt even stoppen. Er zat een stukje tape op mijn voorwiel en wilde niet dat daar nog troep op zou blijven plakken met het risico dat je lek rijdt.

Net voor het keerpunt zag ik Erik weer voorbij komen. Die zat dus vlak voor mij. Achteraf hadden we dus niet alleen even hard gezwommen maar ook even hard gefietst! Op bijna 100 kilometer keer je in Hawi. De eerste 20 kilometer na het keerpunt was het echt vliegen. Met gemak stukken boven de 50 per uur gefietst. Ik benutte de tijd ook vooral om de plassen; even je benen stilhouden en alsnog 40 per uur rijden. Al met al moest ik op de fiets een keer of 4-5 plassen. Dit lijkt veel maar ik dronk meer dan 1,5 liter water per uur. In mijn laatste races moest ik continu plassen. Omdat ik 5 zoutpillen per uur (1250 mg sodium) nam, had ik dat nu echt onder controle! Ik verloor niet teveel vocht. De zweettest die ik twee weken voor de reis naar Hawaii deed, was echt goud waard.

Na 130 kilometer had ik even een dipje. De wind draaide iets en kwam van opzij. De heuvels op de terugweg van Queen K gingen iets minder makkelijk. Steff had hier al wel voor gewaarschuwd. Het zijn echt meer heuvels dat je denkt. Ik begon mij ook te irriteren aan gasten die in mijn wiel gingen hangen. Op zich niet mijn probleem maar ik hou gewoon niet van gestayer. Dus af en toe toch beetje gas gegeven om ze weer te lossen. Eigenlijk niet goed om daar energie aan te verspillen. Knop weer om en blijven letten op voeding. Elke post 1 fles water om op te drinken en 1 fles om te koelen. Het laatste stuk na de luchthaven ging weer lekker hard. Het valse plat, maar nu naar beneden. Een paar bochten over het industrieterrein en dan weer terug bij de wisselzone na minder dan 5 uur fietsen.

Transition 2
Redelijk goed stapte ik van de fiets af. Benen voelden nog wel goed. Voor het afstappen was ik vergeten uit mijn schoenen te stappen dus het werd een rondje pier op mijn fietsschoenen. Beetje dom maar geen ramp. Ik koos er wederom voor een rustige wissel te doen, de marathon zou namelijk toch een lange worden. Daarom weer de tijd genomen voor toiletstop, drinken en koelen.

Run: 4:32:52… [strava link]
De eerste kilometer voelde eigenlijk verrassend goed terwijl deze normaal heel onwennig voelt. Gouden tip van Steff was een zipp bag mee te nemen voor de ijsblokjes. Op die manier kan je continu met ijs lopen en dus goed koelen. Na het eerste stukje rechtsaf naar beneden richting Ali’i drive. Op het eerste heuveltje voor Kona Royal Resort stonden Julia, Maartje en Elske. Met 5:00/km ging het niet per se hard, maar het voelde wel alsof ik dit vol kon houden. Liet ze weten dat ik het onder controle had. Misschien beetje teveel gedronken want moest ineens enorm nodig pissen. Uit ervaring weet ik dat ik daarna meteen veel lekkerder loop dus toch maar even een stop gemaakt.

Richting het keerpunt op Alii Drive waren er veel mensen die met tuinslangen klaar stonden. Op zich lekker voor verkoeling maar had daardoor wel veel te snel doorweekte sokken. Beetje te vroeg in de marathon om al blaren te lopen. Maar gelukkig bleven die uit. Bij het keerpunt kwam ik Erik tegen en ook stonden hier Rob Barel en Diewertje Bax aan te moedigen. Inmiddels was tempo wel behoorlijk gezakt. Ik wist dat dat zou gebeuren dus strategie werd “kilometer voor kilometer”. Niet druk maken om wandelpauzes en een modus vinden waarop finishen zou lukken. Al snel had ik door dat deze strategie werkte. Kilometer rennen, stukkie wandelen.

Alii Drive zat er op, dat betekende Palani weer omhoog. Net daarvoor kwam Gustav Iden op kop voorbij gevolgd door Sam Laidlow en daar weer achter Blumenfelt. Zij hadden de race er zo goed als opzitten. Mooi om op deze manier hun wedstrijd mee te krijgen. Palani vervolgens grotendeels omhoog gewandeld. Nog snel wat gels en zoutpillen aangepakt voor de zekerheid en dan beginnen aan Queen K… Wat een eind zeg. Het eerste stuk gelukkig veel afleiding van de pro’s die voorbij kwamen. Joe Skipper op een 5e plek en daarachter Kienle. Beetje een persoonlijke favoriet. Vanaf plek 10 was het echt een slagveld bij de pro’s. Niet vaak professionals zo stuk zien gaan. Ben Hoffman moest er zelf om lachen toen hij voorbij kwam. Lionel Sanders had volgens mij niet meer door waar hij mee bezig was. Inmiddels ook de eerste age groupers voorbij vlak voordat ik bij energy lab was.

Gek genoeg weinig herinnering aan Queen K. De eentonigheid maakt je ook minder scherp. Letterlijk verstand op nul een doorgaan. Nog steeds stukkie hardlopen, stukkie wandelen, blijven koelen, blijven drinken. En dan beginnen aan Energy Lab. Jeroen Korstanje kwam mij hier voorbij zetten. Een klein stukje meegelopen met hem. Natuurlijk doet alles pijn maar ook hij was volop aan het genieten van deze ervaring. En eerlijk gezegd viel energy lab mij ook wel mee. Ik vond het niet heel veel warmer dan de rest van het parcours. Af en toe zelfs een briesje!

Bij het keerpunt in energy lab kwam ik Erik Doornbos tegen. Met hem vervolgens een kilometer of 5-6 samen gelopen. Best lekker om wast afleiding te hebben. Terug Queen K op. Daar raakte ik Erik weer kwijt. Beetje vervelend dat de eerste drankposten zonder ijs zaten, dus mijn zipp bag koeling werkte niet meer. Maar… nog ‘maar’ 12 kilometer te gaan. Dit laatste stuk is ook een beetje in een roes voorbij gegaan. Ik merkte ook wel dat ik wat focus verloor. Dus op de drankposten maar wat extra cola en cafeïne gels genomen om een beetje scherp te blijven. Want Juuls race leerde mij wel dat er een hoop kan gebeuren in de laatste kilometers. Toen ik de 36 kilometer passeerde realiseerde ik mij maar al te goed dat Julia hier twee dagen eerder tijdens haar race 45 minuten heeft stilgezeten…

Maar Kona kwam weer in zicht en de eerste supporters met harde muziek vlak voor Palani gaven weer nieuwe energie. Nu voor het eerst wel het besef dat ik het écht ging redden. Maartje stond halverwege Palani. Met haar een stukje naar beneden gewandeld. Zo fijn dat ze er weer bij was samen met Els! Het laatste stukje. Alles voelde ineens weer een stuk beter. Zeker aangezien er nog mensen voorbij kwamen die net pas Alii Drive af kwamen. Dat stukje naar beneden om vervolgens Alli Drive op te draaien richting de finish… Kippenvel! Nog maar 500 meter. Genoten van elke meter. Zoveel mensen, zoveel herrie! En dan komt de mooiste rode loper ooit in het zicht. Juul nog even een dikke knuffel gegeven en dan naar de finish. De eerste Ironman finish is natuurlijk de meest bijzondere maar deze… Dit is was een droom. En nu maakte ik die droom waar. De mooiste, de zwaarste, de warmste en de laatste. Niets kan dit voor mij nog overtreffen. Mission accomplished!

Mahalo! Ik had dit verslag eigenlijk een jaar geleden al geschreven maar hier nog niet geplaatst. Nu praktisch een jaar verder realiseer ik mij maar al te goed hoe bijzonder dit was. In de eerste plaats om dit samen met Julia te kunnen beleven. Allebei racen op Kona! De laatste keer dat dit überhaupt mogelijk was. Heel dankbaar dat we dit hebben kunnen doen. Dankbaar voor de support, dankbaar dat we allebei gezond zijn en dankbaar voor de vele vriendschappen die dit hele Ironman avontuur – van de eerste full distance in 2016 tot dit hoogtepunt in 2022 – hebben opgeleverd. Een absoluut hoogtepunt in mijn leven en de bevestiging dat dromen waarmaken echt mogelijk is. Mahalo!

KLIK HIER VOOR DE OFFICIËLE UITSLAG

En geïnteresseerd in bijna 1,5 uur video verslag van dit WK?
Check dan vooral deze documentaire!