Menu Home

2022 | Ironman South Africa

IMG_20220404_101931_649

Zondag 3 april 2022

8:55:27 – When you least expect it….
Kwalificatie Ironman Kona 2022!

De dinsdag voor de race vlogen we via Johannesburg naar Port Elizabeth. Een lange reis met een korte hotelovernachting in de transfer. Even vier uur slapen om de reis een klein beetje te breken. Daarmee kwamen we woensdagochtend aan in onze B&B. Een heel fijne grote kamer aan het parcours, een kilometer van de finish.

Meteen dezelfde middag even een uurtje gefietst om het lijf weer in beweging te krijgen. Zware benen! Maar losfietsen doet je dan wel goed. De dagen erna elke dag op heel lage intensiteit sporten. Easy brickjes en twee keer zwemmen in de oceaan om weer te wennen aan open water. Vooral in beweging blijven en voorkomen dat je lijf in stand by modus gaat. De dag voor de race ineens toch wel onzeker. Zal de voorbereiding genoeg geweest zijn om weer te kunnen finishen? Het voelde na 4 jaar blessures echt weer alsof ik mijn eerste hele ging doen. Nog even contact met Steff die mij met nog een paar tips geruststelde. Mijn zinnen volledig gezet op die medaille, we gaan ervoor!

Raceday! Redelijk goed geslapen en zin om te racen. Met de shuttle naar de wisselzone waar ik voor de zekerheid toch nog een bidonhouder op mijn frame schroefde. Ik was er niet zeker van dat de houder aan mijn zadel de slechte wegen zou overleven. Bandjes oppompen, wetsuit aan en richting het strand…

Swim (cancelled). Net voordat we het strand op wilden lopen kregen we te horen dat zwemmen werd gecancelled. De Pro’s mochten nog 700 meter zwemmen, maar voor age groups dus geen zwemonderdeel. Helaas maar wel een verstandig besluit met een door de wind te hevige zee. Afwezigheid van het zwemonderdeel is inmiddels in mijn nadeel omdat ik met zwemmen tijd kan pakken op de rest van het veld. Knop omzetten en vooral proberen niet te koud te worden. Met een uur vertraging werd de race omgezet naar een duathlon.

Bike (4:59:27, 1.500hm) – [strava link]. Snel omkleden om enigszins vooraan te kunnen starten. Een rolling start waarbij elke 8 seconden 2 fietsers mochten vertrekken. Julia was iets sneller met omkleden dus startte 2 minuten voor mij. Het regende vanaf de start vrij hard dus ik was blij dat ik rond tien voor 8 mocht gaan.

Een beetje te enthousiast de eerste kilometers afgelegd maar ik wilde snel warm worden. De benen voelde meteen goed! De eerste 12 kilometer vals plat omhoog. Vanaf het eerste moment alleen maar andere fietsers inhalen. Toen ook Julia voorbij en verder richting het eerste keerpunt op 38 kilometer. Daar aangekomen bijna 40 gemiddeld met een wattage van bijna 250 watt. Iets te hoog dus vanwege de eerste kilometers waarin ik gas gaf. Na het keerpunt volle bak wind tegen. Ondanks dat ik nog boven de 240 watt trapte reed ik op stukken niet veel harder dan 20-25 kilometer per uur. Echt een flinke wind in combinatie met wederom vals plat omhoog en hoosbuien. Het begon na 40 kilometer ook een vrij eenzame wedstrijd te worden omdat ik redelijk voorin de race zat. Weinig tot geen andere fietsers om mij heen. De eerste ronde zat er gevoelsmatig vrij snel op. Gemiddelde wattage nog op 245 watt (NP).

Ik genoot best van het fietsen. Het parcours is echt fantastisch mooi. Ik realiseerde mij hoe dankbaar we mogen zijn dat we dit allemaal kunnen doen. Ondanks veel tegenslag in de voorbereiding nu eindelijk weer echt weer racen! Omdat het een eenzame rit was ook wel veel gedachten. Ik moest continu denken aan Onno die anderhalve week eerder was overleden. We kenden elkaar niet super goed, maar je deed vol plezier en overgave aan triathlon. Het spookte door mijn hoofd. Veel te jong, veel te triest. Je was er een beetje bij Onno. Dank je wel, deze is ook een beetje voor jou.

Begin tweede ronde voelden de benen ineens minder. Ik besloot wattage wat te laten zakken en rond de 230 watt te fietsen. Ik moest ook eindeloos veel pissen. Uiteindelijk wel een keer of 6-7. Gaat even ten koste van snelheid in de afdalingen maar fietst daarna wel weer een stuk beter. Echt droog tijdens de race werd het niet. De eerste ronde kwam het echt met bakken uit de lucht. De tweede ronde iets minder hard, maar regenen bleef het. Tot de laatste 10 kilometer. Het klaarde wat op en toen hoorde ik ook pas mijn ketting knarsen. Alle olie er volledig afgespoeld. Uiteindelijk nog wattage op 240 gemiddeld gehouden en na 4:59 van de fiets, 36 per uur gemiddeld.

Run (3:52:00) [strava link] | Na een langzame wissel, want toiletstop, begonnen aan de marathon. Zoals altijd spannend hoe de benen de eerste kilometer voelen. Omdat deze eerste kilometer nu meteen omhoog ging, was het lastig om er gevoel bij te krijgen. Doordat de zon doorkwam werd het behoorlijk broeierig. Niet mega warm, maar wel enorm benauwd. Goed drinken dus! Yvonne van Vlerken (Julia’s coach) liet me bij het verlaten van de wisselzone weten dat ik 3e lag in mijn age group. Hoewel ik daar heel blij mee was, wist ik wel dat ik nog zou gaan inleveren.

Knop weer om en geen conclusies trekken tijdens de race. Dat was de afspraak met Steff. Dus klassement ook lekker uit gedachten zetten en een tempo vinden dat goed voelde. Dat werd uiteindelijk iets van 5:15 per kilometer inclusief wandelen. Bij lange na niet het tempo van mijn laatste hele in Frankfurt, maar niet erg voor nu. Finishen is het doel. Vanaf het begin dus al wel veel gewandeld maar de intervallen werden tot 35 kilometer niet steeds kleiner. Daardoor ‘redelijk vlak’ door de marathon gegaan.

Super leuk was het om samen met Julia in één race te starten en elkaar dus onderweg vaak tegen te komen aangezien het parcours een rechte weg was die je vier keer heen en weer liep. Via Yvonne hoorde ik dat het vrij snel duidelijk was dat Julia een Kona slot zou gaan pakken. Ik was mega blij voor haar. Zij andersom voor mij omdat het er al vrij snel op leek dat ik hem zou gaan uitlopen. Ik verwachtte nog wel dat ze mij voorbij zou komen. Maar door de marge die ik op de fiets had opgebouwd, is dat mij deze race nog net bespaard gebleven 😉

Om eerlijk te zijn heb ik volstrekt tegen mijn verwachting in genoten van de marathon. In mijn drie eerdere Ironmans zweerde ik telkens dat ik het nooit meer zou doen. Nu heb ik dat geen moment gehad. Geen donkere zwarte gedachten deze keer. Pas na 35 kilometer begonnen mijn benen en maag (zuur en opgeblazen) te protesteren. Dan zit je al in de laatste ronde van de vier en weet je dat je elke meter in deze ronde nog maar één keer hoefde te lopen. Na het laatste keerpunt nog maar 2.5 kilometer. Alleen nog maar aan die finish denken.

IMG_20220403_185603_373Finishen! Het laatste bochtje om en na 4 jaar weer de rode loper op. De vertrouwde stem van Paul Kaye door de speakers en recht op de finish af. Wat een heerlijk gevoel was dit weer. Ik kan het nog! Wat een opluchting. Niet veel later finishte ook Julia. Ik mega blij voor haar, zij mega blij voor mij. Wat was dit fijn en mooi om samen te kunnen delen. Een onvergetelijke race. Julia tweede en ik achtste. Zij zeker van een slot. Ik ging daar niet vanuit.

Toch een slot voor Hawaii! De volgende dag ging we naar de ‘slot ceremonie’ om Juuls Kona slot op te halen. Ik ging er zelf echt nog niet vanuit dat ik er ook één zou hebben. Totdat we bij het bord aankwamen waar bekend werd gemaakt wie de gelukkige waren. Ik kon zelf age group 35-39 niet direct vinden. Juul wel en riep meteen dat ik er ook één had. Wat??!! Ik kon het echt niet geloven. Ik kwam hier alleen om te finishen en had hier oprecht geen rekening mee gehouden. Nu gaan we gewoon allebei op Hawaii racen dit jaar. Een droom die uitkomt!

De gebruikelijke bedankjes…. In de eerste plaats zeker weten Julia. Jij hebt mij er de afgelopen 4 jaar meerdere keren echt doorheen getrokken toen het soms niet zo goed ging. Ik heb het je niet altijd makkelijk gemaakt. Hou van jou! Marc, Ed en Anders, jullie bedankt voor de hulp die ik van jullie kreeg in deze zelfde mindere periode. Eeuwig dankbaar! Sportief gezien grote dank aan Steff Overmars, mijn coach, die heeft voorkomen dat ik stopte met triathlon. Vaak genoeg die gedachte gehad. Je wist mij telkens toch weer te motiveren. En was er telkens om mijn onzekerheid weg te nemen. Wat we in 6 jaar tijd hebben bereikt inclusief die mindere periode had ik nooit voor mogelijk gehouden! Anything is possible…

Voorafgaand aan de race grote dank aan Niels Ros; een nieuwe fietspositie en de juiste hulp om van mijn hardnekkige blessure af te komen. Hetzelfde geldt voor Bart Haas die altijd flexibel genoeg was om een gaatje te vinden voor een behandeling. Tijdens de race enorm veel gehad aan de coaching van Yvonne van Vlerken. Het was leuk om deze week met jou, Per en jouw teamleden op te trekken. Dank voor de support! Het was een top week.

Nu even een paar weken rustig aan en dan langzaam bouwen richting Kona!

KLIK HIER VOOR DE OFFICIËLE UITSLAG