Sub 10 en 14 minuten / 3 plekken van Kona verwijderd!
Als iemand mij vorige week had gezegd dat ik naar de slot ceremony moest gaan omdat er een heel kleine kans zou zijn dat ik mij in de roll down zou plaatsen voor het WK op Hawaii had ik hem echt uitgelachen. En nu ik daar vandaag zat bevatte ik het eigenlijk nog steeds niet echt. Voor mijzelf was een sub 10 een soort van ultiem doel in triathlon. Dit jaar richting 10:30 en dan volgend jaar een poging wagen op een sneller parcours was mijn plan.
De inschrijving voor Frankfurt 2018 was al een feit. En nu is het dan al gewoon gelukt, in Maastricht! Bijna 1 uur 20 van mijn tijd afgehaald. Hawaii laat nog even op zich wachten…
Zwemmen (strava) | Voor de start was ik redelijk relaxt. Eigenlijk totaal geen spanning maar alleen maar ontzettend veel zin om te starten. Ik stelde mij op halverwege in het vak 50-60 minuten omdat ik toch wel hoopte onder het uur te gaan zwemmen. Vlak voor de start nog wat aanmoedigingen van Lily, Ricardo, Daan en Ashley. Super ontspannen begon ik aan het zwemmen. De eerste kilometer nog niet de snelheid die nodig was om onder het uur te zwemmen. Maar van vorig jaar wist ik dat het terug met de stroming sneller zou gaan. Ik hoopte bij het zwemmen te profiteren van een iets betere zwemmer. Zijn benen te pakken en daarmee harder te zwemmen dan ik zelf zou kunnen. Maar ik was eigenlijk alleen maar aan het inhalen. Volgende keer dus toch nog iets naar voren in het startvak. Bij de landgang de aanmoedigingen van Julia en Michelle. Daarna terugzwemmen met de stroming mee. En dat ging hard!! Ik wist toen ook wel dat ik onder het uur gingen zwemmen. Uiteindelijk na 58 minuten het water uit. Dik 9 minuten sneller dan vorig jaar!
Fietsen (strava) | Ook bij het fietsen heb ik dit jaar best wat progressie gemaakt dus het moest sowieso sneller gaan dan vorig jaar. De eerste 35 kilometer van de rondjes waren best taai. Daar zit met de Geulhemmerberg en de Bemelerberg meteen ook de meeste hoogtemeters. Super dat Julia en Michelle direct na de landgang bij het zwemmen daarheen gefietst waren. En ook Jim had zich bij hun gevoegd! Fijn om zoveel support te hebben! Want even verderop stonden ook Jordi, Ben, Lisa en Sjoerd. Op het fietsparcours stond er toch nog best een straf windje. Desondanks kon ik toen al best tempo houden en reed ik tegen de 34 gemiddeld. Op de helft van het rondje de grootste kuitenbijter, de Hallembaye. Maar voor mij zijn de klimmetjes eigenlijk wel een feestje. Lekker iedereen voorbij rijden. En ook daar support van Lily, Ricardo, Daan en Ashley!
Het België stuk dat volgde was 100x beter dan vorig jaar. Veel doorgaande wegen en vrijwel geen betonplaten. De 20-25 kilometer langs het kanaal was lekker doorknallen. Wel werd daar best veel gestayerd… Gewoon niet aan ergeren en zelf lekker afstand houden dacht ik maar. In Maastricht weer enorm veel supporters. Daar ook Suuz, Maartje, Elske, mamma en Kees, maar ook Karel, Janke, de Van Wees-support crew en nog vele anderen! Het tweede rondje ging best makkelijk en kon ik boven de 35 gemiddeld blijven rijden. Na een kilometer of 150 had ik alleen geen zin meer in fietsen en kreeg ik wel zin om aan de marathon te beginnen (dat ik dat ooit zou zeggen…). Uiteindelijk lekker rap gefietst. ‘Net’ niet onder de vijf uur maar dus wel boven de 35 gemiddeld.
Lopen (strava) | Toen ik aan het lopen begon, zag ik dat ik er 6:12 op had zitten. Met het doel van 10:30 in mijn hoofd besefte ik mij dat als ik net zo ‘snel’ als vorig jaar zou lopen, dat doel zou halen. Lopen was natuurlijk wel mijn grootste onzekerheid van de dag. Met weinig lange duurlopen de vraag hoe het zou uitpakken. Maar 10:30 zat er zeker in. De eerste kilometer ging in 4:25. Inhouden! De wedstrijden waarbij het lopen niet lekker ging, kwam dat vaak door te snel te vertrekken. Dus maar rond de 4:45 gaan lopen. En dat kon ik eigenlijk best lang volhouden. Het eerste rondje van 10,5 km ging in ongeveer 50 minuten. Lekker, de marge richting 10:30 uitgebreid! Ik durfde echt nog niet aan een snellere tijd te denken. Vorig jaar ging de halve marathon ook goed in 1:50 maar werd het verval daarna toch groot. Na 15 kilometer liet Julia mij weten wat 10:15 kon gaan lukken als ik 4:00 uur over de marathon zou doen. Pas na de halve marathon die ik in 1:41 liep, durfde ik mij daarop te richten. Ik kon het tempo nog steeds ruim onder de 5:00/km houden.
Na 28 kilometer in de marathon voelde ik mijn benen zwaarder worden. Nog geen man met de hamer maar het ging niet meer ‘vanzelf’. Vanaf dit moment werd het steeds meer wandelen bij de voedingspunten en soms ook tussendoor. Maar daarmee had ik vooraf wel rekening gehouden. Ik kon mijn pasfrequentie wel hoog houden. Het kostte mij niet veel moeite om 175-180 aan te houden gelukkig! Toen ik voor de derde keer langs de finish liep en mijn laatste rondje in ging, wist ik dat ik onder de 10 uur zou gaan finishen. Echt bizar. Ik was nog scherp genoeg om uit te rekenen dat ik inmiddels bijna 8:00/km mocht lopen. Met dat inzicht ben ik wel steeds meer gaan wandelen. Op de laatste keer Pietersberg zei Julia nog wel dat ik mij nog niet te rijk moest rekenen, want het was toch nog wel 8 kilometer vanaf daar. De laatste kilometers waren zwaar maar ik was het feestje al aan het vieren!
Eenmaal weer in Maastricht wist ik dat ik zelfs onder 9:50 zou gaan. Wat een onbeschrijfelijk gevoel gaf dat zeg. En dan finishen. Een heel andere beleving dan vorig jaar. Toen euforisch omdat ik mijn eerste hele had gefinisht (in 11:06:50). Nu omdat ik mijn eigen verwachtingen dik dik dik had overtroffen en mijn ‘ultieme’ doel van 10:00:00 had gehaald. Dit keer was het Wim die de magische woorden uitsprak: Bart, you are an Ironman. Wow wow wow!
Een dag later – naar Kona?
Het gevoel is niet anders. Ik leef nog steeds in een soort roes. Ik sta op en ga naar de slot ceremonie omdat er een hele kleine kans is dat ik naar het WK in Hawaii kan. Ik was 8e in mijn age group en er zijn 4 slots te verdelen. Uiteindelijk niet gelukt, slechts 1 finisher weigerde zijn slot. Totaal niet erg voor nu. Ik had iedereen voor gek verklaard die mij had gezegd dat ik überhaupt een kans zou maken. Het verschil met de nummer 5 die via de roll down zijn slot kreeg, was 14 minuten. Die heb ik écht niet laten liggen. Wel had ik 7e of misschien 6e kunnen worden als ik wat minder had gewandeld (uit gemak!). Dat is dus wel een wijze les voor de volgende keer.
En nu….?
Direct na de finish contact gehad met Steff Overmars die mij coacht / mijn schema’s maakt. Hij had 10:17:59 opgeschreven. Ook zijn verwachtingen dus dik overtroffen. Ik moet ik Frankfurt maar voor 9:30 gaan zei hij haha. Aan het einde van het seizoen met Steff plannen maken voor komend jaar. En dan gaan we het misschien wel hebben over hoe ik Kona ooit kan bereiken. Kan dat nog steeds niet bevatten. 10 uur was een ultiem doel en nu dan dit. Onwerkelijk.
De bedankjes 🙂
Ik wil Steff dan ook echt mega bedanken voor weer een jaar coaching. Jij heb mij er doorheen getrokken toen ik 8 weken geleden aangaf niet meer te willen starten in Maastricht. Mijn voetblessure zorgde voor teveel frustratie in het lopen en het vertrouwen in het uitlopen van de marathon was volkomen verdwenen. Ik mocht van jou niet stoppen voordat ik mijn trainingsweken in Frankrijk er op had zitten, naar fysio Bart Haas was geweest (mega bedankt!) en mijn kuiten goed had laten masseren (Paula, bedankt!). Ook Jim Hagenstein weer bedankt! Sinds januari ben ik zo gigantisch veel makkelijker en sneller gaan zwemmen. En misschien toch bij het lopen ook wel meer progressie geboekt dan ik zelf doorhad.
In het bijzonder natuurlijk Julia bedankt. Super dat je het volhield met mij. Jij had de laatste weken al vakantie en ik was nog gewoon aan het werk. Als ik dan thuiskwam 6 avonden ‘gewoon’ weer doortrainen. Echt super. Hou enorm van je! Volgend jaar sta jij aan de start in Maastricht. Ik hoop dat ik je dezelfde support kan geven!
Marcel, het was een fantastisch avontuur, jij richting je eerste hele en een mooie tijd neergezet. You are an Ironman! Daarnaast mega bedankt aan alle supporters. Mamma en Kees, dat jullie er vanuit Frankrijk speciaal voor naartoe gereden zijn. Maartje, Elske net als vorig jaar er weer gewoon bij. Michelle, Suuz, het begint traditie te worden! Jordi, Ben, Lisa, Sjoerd, Ricardo, Lily, Jim, Daan, Ashley, Karel, Van Wees-support crew, Janke, De Bruin support crew en iedereen die ik dan nu zo snel nog vergeet (sorry!). En iedereen op afstand; 250 gemiste appjes na de finish! Het was een fantastisch feest!
