Menu Home

2016 | Ironman Maastricht (voorbereiding)

Zaterdag 30 juli 2016 (the day before)

Zondag 4 oktober 2015 schreef ik mij in voor Ironman Maastricht. Twee maanden eerder zei ik direct na mijn eerste halve (Ironman Vichy 70.3) dat ik voorlopig echt nog geen hele zou doen. Maar toen ik twee maanden later, die zondag op een livestream de finish van Ironman Barcelona zat te kijken en rond een uur of 9 ’s avonds dikbuikige mannen zag finishen, dacht ik…. Dan moet het mij ook lukken. Enigszins overmoedig, wellicht ook omdat ik al wat biertjes op had, schreef ik mij toen direct in voor Maastricht. Meteen €500 aan inschrijfgeld overmaken en iedereen vertellen over mijn plannen zodat ik een stok achter de deur zou hebben. Ook direct de hulp van Steff ingeschakeld om mij te helpen met trainingsschema’s / advies en op looptraining gegaan bij Jim. Dat gaf mij een maand of negen training om morgen hopelijk over de finish te komen!

De meest gestelde vragen de afgelopen maanden zijn, waarom doe je dit en heb je nog wel een leven? Het eerste is moeilijk uit te leggen, zeker aan mensen die nog nooit een triathlon hebben gedaan. Zelf doe ik ook nog niet heel lang aan triathlon. Vier jaar geleden dan wel voor het eerst meegedaan aan de Weesper Kwart, maar eigenlijk pas een jaar of 2 wat serieuzer aan het trainen. In Weesp het triathlonvirus wel te pakken gekregen. Na best wat wedstrijden vind ik dat nog steeds de leukste. Dat virus heeft zich daarna uitgebreid. Als ik wat doe wil ik telkens de grens een beetje verleggen: nieuw PR op de kwart, een OD, een halve, nieuw PR op de halve… en dan is er eigenlijk nog maar één uitdaging over, een hele. Natuurlijk kan je ook daarbinnen weer allemaal doelstellingen hebben, maar finishen zag ik al wel langer als een soort ultieme prestatie, een ‘bucketlist’ dingetje.

De tweede vraag of je nog een leven hebt naast werken en triathlon… Nou de eerste maanden nog wel. Met dan 8-12 uur training per week heb je nog wel wat vrije tijd over. De laatste paar maanden sportte ik 12-17 uur per week en een maand van te voren nog trainingsweken van 24-32 uur. Met een fulltime baan is dat af en toe best puzzelen; voor het  werk sporten, na het werk sporten, je weekenden deels vrijhouden. Iets vroeger naar huis in de kroeg en de laatste periode wat vaker whisky laten staan en zowaar alcoholvrij bier drinken (best goed te doen trouwens). Toch ging het mij wel goed af. Het doel om te finishen werkt zo ontzettend motiverend dat het nauwelijks moeite kost om je leven er op aan te passen. Omdat ik veel trainingen altijd wel samen deed met anderen heb ik nog ook best nog wel een sociaal leven.

Het moeilijkste vond ik eigenlijk nog rust houden. In het begin word je ongeduldig, heb je het gevoel dat rustdagen zorgen voor trainingsachterstand. Sporten werkt enorm verslavend, veel uren sporten is relatief makkelijk. Ook nieuw voor mij is dat ik een soort hypochonder werd. Blessures kan je echt niet gebruiken in je voorbereiding dus elk pijntje roept een beetje angst voor een blessure op. En om te checken of ik niet teveel van mijn lichaam vroeg, sliep ik af en toe met een hartslagmeter om mijn rusthartslag in de gaten te houden.

Maar gelukkig ben ik zo goed als blessurevrij gebleven. Absoluut dankzij de begeleiding van Steff die mij, zeker in het begin, nog wel eens terugfloot. Mij vriendelijk op mijn flikker gaf omdat ik in april al 4km zwom, gewoon omdat ik wilde kijken of ik het zou halen. En mij toch dringend adviseerde wat zwemtrainingen te nemen om aan mijn techniek te schaven. Tot op de dag van vandaag is mijn laatste zwemles/-training er een geweest op de basisschool. Ik was toen zo goed in zwemmen dat ik extra zwemlessen nodig had om af te mogen zwemmen voor mijn B-diploma. Maar hij heeft gelijk gehad. Nu in de laatste maand toch een beetje last gekregen van mijn schouder door veel te zwemmen met te weinig techniek. Niet zo erg dat zwemmen moeilijk gaat, maar met wat meer techniek had ik het waarschijnlijk kunnen voorkomen.

In de voorbereiding heb ik eigenlijk weinig wedstrijden gedaan. Alleen een kwart triahtlon in Woerden, een halve Ironman in Kraichgau en de Marmotte (cyclo). Stuk voor stuk gaven deze wedstrijden mij enorm veel vertrouwen. De triathlons omdat ik lekkerder loop in wedstrijden dan ooit tevoren. Dit komt door de looptraining van Jim (Ansaincosa), iets conservatiever fietsen (wat lagere hartslagzones) en meer verstand van voeding in wedstrijden. Resultaat: een mooie tijd in Woerden, een dik PR op de halve en goud op de Marmotte. Mega vertrouwensboosters zo in de laatste twee maanden!

Nu een dag voor dat het moet gebeuren, geloof ik dat ik er wel klaar voor ben. Mag ook wel met heel snel uitgerekend 85 uur zwemmen, 310 uur fietsen en 110 uur hardlopen in de voorbereiding. Ik heb er ontzettend veel zin in, voel mij goed en kan niet wachten op de start morgen rond 7:15 uur.

De vraag die iedereen mij de afgelopen weken stelt… hoe lang ga je er over doen? Mensen vinden het moeilijk te geloven dat dat mij niet heel veel interesseert. Finishen is écht het belangrijkst voor morgen. Natuurlijk ga je een beetje rekenen en doe je een voorspelling. Maar daar hou ik mij niet aan vast morgen. Het is meer een idee van wat ik denk dat mogelijk zou kunnen zijn als het allemaal lekker loopt. Maar vooruit: ik denk een tijd van rond de 11 uur (1:15 zwemmen, 5:35 fietsen, 4:00 lopen, 0:10 wissels). Dat zou betekenen dat ik ergens tussen 18:00 – 19:00 finish. Maar al ben ik de laatste die 23:00 uur over de finish loopt…. Als ik maar finish! Ik geloof dat ik er alles aan heb gedaan om dat te halen, en heb er eerlijk gezegd ook wel vertrouwen in. Kan niet wachten!

Hier zijn mijn (tussen)tijden morgen te volgen onder startnummer 774:

http://eu.ironman.com/triathlon/coverage/athlete-tracker.aspx?race=Maastricht&y=2016#axzz4FmFgcTDu

Iedereen nu al mega bedankt voor alle aanmoedigingen! Super gaaf dat Maartje, Elske en Merel komen supporteren. Net als alle andere Weespers die morgen afreizen naar Maastricht. Denk dat ik die support nodig ga hebben tijdens het lopen haha.

Bart